عبدالله بن زبیر در ردیف علمای برجسته مدینه منّوره بود و یكی از عبادله اربعه (عبدالله بن عمر، عبدالله بن عباس، عبدالله بن عمرو بن عاص، و عبدالله بن زبیر) بود كه در فقه و علم شریعت زبانزد خاصّ و عام بودند.
او همواره به منزل پیامبراكرم صلّی الله علیه وسلّم می‌رفت و احادیث را مستقیماً از آن‌حضرت یا از خاله‌اش، اُمّ‌المؤمنین عائشه صدّیقه، می شنید.

زبير بن عوام در مكه بدون اينكه از كسي هراسي داشته باشد در حركت بود، تمام آنچه در خاطر او بود ملاقات با پيامبر صلي الله عليه وسلم درخانه ارقم ابن ابي ارقم بود، جايي كه مسلمانان به اميد روزي كه بتوانند آشكارا در خيابانهاي مكه، اسلام خود را اظهار نمايند، پنهان شده بودند، زبير به خانه ارقم بن ابي ارقم، جايي كه پيامبر صلي الله عليه وسلم مخفيانه در آنجا به اسلام دعوت ميداد رسيد،

این نوشته داستان توبه جوانی از جوانان صدر اسلام به اسم ثعلبة بن عبدالرحمن است که مرتکب گناه نگاه به نامحرم می شود وچنان توبه ای می کند که خداوند در مغفرت او جبرئیل را بسوی پیامبر می فرستد.

از آنجا که اصحاب رسول الله صلی الله علیه وسلم سهم بسزایی در تبلیغ دین ورساندن آن به نسلهای بعد دارند وهر گونه خدشه و طعنه در آنها طعنه در دین خدا محسوب می شود لازم است به دیدگاه اعتقادی مسلمانان نسبت به این گروه از مومنان صدر اسلام پرداخته شود .