زندگی انسان در دنیا ، فراز و نشیب هایی دارد ، گاهی فرح و سرور و گاهی سختی و بلا . آنچه به زندگی معنا می بخشد این است که در هر حالتی تعلق قلب به الله حفظ شود . یکی از بهترین وسیله های حفظ تعلق قلب به خداوند ، مقوله ی دعاست. رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و سلم فرمودند : الدعاء هو العباده

یکی از امور سرنوشت سازی که زن می تواند در آن نقش به سزایی داشته باشد، کمک کردن به شوهر در انتخاب و معاشرت با دوستان صالح و اهل دین است. او را تشویق کند که مثلا با امام مسجد یا همسایگانی که اهل دین هستند آشنا و دوست شده و از طرفی او را از همنشینی با دوستان ناباب و فاسد منع نماید.

ام المومنین عايشه رضي الله عنها مي گويد: يازده زن نشستند و با يكديگر، عهد و پيمان بستند كه هيچ چيز از احوال شوهرانشان را كتمان نكنند.

اولین حقوق همسری، فرمانبرداری مشروع زن از شوهر است؛ زیرا رسول خداص فرموده‌اند:«از هیچ مخلوقی نباید به گونه‌ای اطاعت کرد که موجب نارضایتی خالق بشود». اساس این فرمانبرداری و اطاعت مشروع به قوامیتی برمی‌گردد که خداوند آن را برای پدر خانواده در نظر گرفته است

پس از اینکه سپاه اسلام وارد ایران شد ودر دو معرکه قادسیه ونهاوند سپاه ایران را متحمل شکست سختی نمود یزدگرد سوم به مرو در خراسان گریخت وبه همین علت أحنف بن قیس صحابی بزرگوار پیامبر به خلیفه مسلمین پیشنهاد نمود که دامنه فتوحات اسلامی را توسعه بخشد وعرصه را بر یزدگرد تنگ نماید .

بر مبنای جهان بینی اسلامی دنیا سرای آزمایش است و تمام مصیبت هایی که انسان در زندگی بدان دچار می شود تنها برای آزمودن اوست چه بسا انسان در زندگی مرتکب اشتباهاتی شود و خداوند برای بازگرداندن او بسوی خود وی را به مصیبت هایی مبتلا می کند تا انسان خود را بشناسد و به اشتباهاتش پی ببرد

خداوند عزوجل با این عظمت به این مخلوق حقیر و ناچیز خود توجه و التفات خاصی داشته است از میان همه ی موجودات انسان را برگزیده و تفضل و برتری داده است و رابطه ای که بین خود و این بنده حقیر خود برقرار نموده رابطه ای است براساس محبت و دوستی .بزرگترین عذاب و درد برای انسان این است که به او توجهی نشود

انسان به مقتضای رسالتش در این دنیا از دو جنبه ی مادی و معنوی یا جسم و روح تشکیل شده است . تعادل بین این دو جنبه ، مرغوب و مطلوب شریعت اسلام است و بر این اساس نبی اکرم (ص) برای جسم و روح حقوقی را قائل شده اند و پرداختن به یکی به قیمت نادیده انگاشتن دیگری مورد مذمت قرار گرفته است .

نماز تراویح نه برای زنان و نه برای مردان، برای هیچکس واجب نیست؛ بلکه یک نماز مستحبی است و نزد خداوند دارای ارزش والا و ثواب فراوان است. البته، خارج شدن زن از خانه، حتی اگر به سوی مسجد هم باشد، باید با اجازۀ شوهرش باشد؛ زیرا که مرد سرپرست خانه و مسئول خانواده می‌باشد،

روزه هم مانند نماز یک عبادت واجب است؛ بنابراین باید فرزندان برای ادای آن تمرین داده شوند، ولی در چه سن و سالی؟ لازم نیست که همانند نماز در سن هفت سالگی باشد، به دلیل اینکه روزه از نماز سخت‌تر است و به طاقت و توانایی کودکان و نوجوانان نیز بستگی دارد،

بیاد سخنان سهراب افتادم: «چترها را باید بست٬ زیر باران باید رفت٬ فکر را٬ خاطره را٬ زیر باران باید برد٬ با همه مردم شهر زیر باران باید رفت٬ دوست را زیر باران باید دید٬ عشق را زیر باران باید جست٬». ماه رمضان فرا رسید… باران الهی می‌بارد٬ بنگر کدامین چتر تو را از حس باران محروم می‌کند٬ چترت را ببند. باران را حس کن.