خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی (زاده ح. ۷۲۷ (قمری) – درگذشته ۷۹۲ (قمری))، معروف به لسان‌الغیب، ترجمان الاسرار ، لسان‌العرفا و ناظم‌الاولیا شاعر بزرگ سدهٔ هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است.

سعدی شیرازی شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی نامدار ایرانی است. نامِ کاملِ او ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله بن مشرّف و تخلص او سعدی است. او در نظامیه بغداد -که مهمترین مرکز علم و دانش آن زمان به حساب می‌آمد- تحصیل نمود. این مدرسه (و سایر مدارس نظامیه) مروج فقه شافعی و کلام اشعری بود.

ابو ولید محمد بن احمد بن احمد قرطبی معروف به ابن رشد درسال ۱۱۲۷ م ۵۲۰ ه ق در قرطبه اندلس به دنیا آمد و در ۱۰ دسامبر ۱۱۹۸ م برابر با صفر۵۹۵ ه ق در مراکش در گذشت. پدر و جد وی هر دو قاضی القضاة اندلس بودند وی نیز مدتی در قرطبه و سویل در مقام قاضی القضاة به فعالیت مشغول بود.

ولادت با سعادت آن حضرت در مدينه منوره سال 148 هجري و بقولي سال 143 مي باشد. والده ماجده ايشان به نام اروي و ملقب به ام البنين بوده و كنيه شان ابوالحسن و داراي القاب الرضا، الصابر، الزكي و الولي كه مشهورتر آنها الرضا است. صفت ظاهري آن حضرت به سياهي معتدل بوده است .

روایت است كه از سبب توبه‌ی مالك بن دینار از او پرسیدند، چنین گفت: من از پاسبانان حكومتی و غرق تباهی باده نوشی بودم، كنیزكی گران‌بها خریدم كه سخت در زندگی من به بهترین وضع قرار گرفت و برای من دختری آورد كه شیفته‌اش شدم . چون دخترك دو ساله شد، مُرد و اندوه مرگش مرا دل‌فسرده و سوخته‌جگر ساخت.

در این سطور داستان راهزنی را می‌خوانید؛ که خداوند متعال او را به راه راست هدایت کرد، و در زندگی‎اش تحول اساسی آمد؛ تا جایی که در عصر خود از عابد و زاهدترینِ مردم قرار گرفت. شخصیتی شد که خود را از تجملات فریبندة دنیا رها کرده و پارسایی و زهد را پیشة خود قرار داد. این فرد کسی نیست، جز فضیل بن عیاض.

ابن سينا ، حسين بن عبدالله در سال ۳۷۰ هجري قمري متولد شد و در سال ۴۲۸ هجري قمري درگذشت. نام او را به تفاريق ابن سينا، ابوعلي سينا و پور سينا گفته‌اند. در برخي منابع نام کامل او با ذکر القاب چنين آمده: حجة‌الحق، شرف‌الملک، شيخ الرئيس، ابوعلي، حسين بن عبدالله، ابن سينا و البخاري.

استاد محمد صدیق منشاوی در سال 1399 هـ.ش در شهر منشاة مصر در خانواده ای بسیار مذهبی پا به عرصه وجود گذارد. استاد منشاوی از همان ابتدا به حفظ کامل قرآن پرداخته و از 9 سالگی به بعد در ماه مبارک رمضان شبهای قرائت قرآن برگزار می نمود و این امر ادامه داشت تا اینکه استاد به سن جوانی رسید