مقاله حاضر خلاصه‌ای است از احکام نوزاد که از منابع و مراجع اسلامی جمع‌آوری نموده‌ام تا پدران و مادران دلسوز و مؤمنی که از بدو ‌تولد به فرزندانشان اهمیت می‌دهند؛ بتوانند یک سری احکام وارد شده و بر‌گرفته شده از احادیث صحیح رسول الله ص را اجرا کنند.
بعضی از احکام بعد از ‌تولد نوزاد فوراً انجام می‌گیرد، همانند: اذان گفتن در گوش نوزاد و تحنیک، بعضی از احکام هم در روز هفتم، که عبارتند: از عقیقه، تراشیدن سر، نام‌گذاری و ختنه.

دعای طلب فرزند

﴿رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَامًا ﴾ [الفرقان: 74]
«پروردگارا همسران و فرزندانی به ما عطا فرما که باعث روشنی چشمان‌مان گردند و ما را پیشوای پرهیزگاران گردان».
﴿رَبِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ﴾ [الصافات: 101-100]
«پروردگارا، فرزندان شایسته‎ای به من عطا کن».
«رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاءِ» [آل عمران: 38]
«پروردگارا فرزند شایسته‌ای از جانب خویش به من عطا فرما بی‌گمان تو شنونده‌ی دعائی».
« رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَى وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ » [الأحقاف: 15]
«پروردگارا به من توفیق عطا فرما تا شکر نعمتی را بجای آورم که به من و پدر و مادرم ارزانی داشته‌ای، و کارهای نیکوئی را انجام دهم که می‌پسندی و مایه‌ خوشنودی تو است و فرزندانم را صالح گردان و صلاح و نیکوئی را در میان نسلم تداوم بخش، من به سوی تو توبه می‌کنم و من از زمره‌ی مسلمانان و تسلیم شدگان فرمان خدا هستم».

دعای تبریک و تهنیت

حسن بصری هنگامی که نوزادی متولد می‌گردید به آن‌ها چنین تبریک می‌گفت: «جَعَلَهُ اللهُ مُبارَکاً عَلیکَ وعَلی أمَةِ ‌محَمّد r».
امام نووی در اذکار این دعا را نیز نقل کرده است: «بَارَکَ اللهُ لَکَ فِی الْـمَوْهُوبِ لَکَ، وَشَکَرْتَ الْوَاهِبَ، وَبَلَغَ أَشُدَّهُ، وَرُزِقْتَ بِرَّهُ».
خداوند در آنچه به تو عنایت کرده برکت اندازد و بخشنده را شکرگزار باش و نوزاد را کمال قدرت دهد و از نیکی و فضل خدا بهره‌مند شدی.
و او در جواب می‎گوید: «بَارَکَ اللهُ لَکَ وَبَارَکَ عَلَیْکَ، وَجَزَاکَ اللهُ خَیْراً، وَرَزَقَکَ اللهُ مِثْلَه، وَأَجْزِلَ ثَوَابَکَ».
شخص مقابل می‎گوید: برکت خداوندی بر تو و برای تو باد! خداوند به تو پاداش نیک عطا فرماید و همانند این، روزی و نصیبت نماید و ثوابت را افزون فرماید!

اذان گفتن در گوش نوزاد

از مستحبات شرع بعد از تولد، گفتن اذان در گوش نوزاد است.
عَنْ أَبِی رَافِعٍ قَالَ: «رأیتُ رَسُولَ اللهِ ص أَذَّنَ فِی أُذُنِ الْـحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ حِینَ وَلَدَتْهُ فَاطِمَةُ بِالصَّلَاةِ».
از ابو رافع روایت است که گفت: «پیامبر r را دیدم که زمان تولد حسن بن علی در گوشش اذانی همانند اذان نماز گفت».
حکمت گفتن اذان این است که نخستین ندایی که گوش را می‎نوازد، واژه‎های بلند مرتبه‌ی‎ اذان باشد، که در بر گیرنده وصف عظمت و اقتدار پروردگار است. همان طوری که کلمه‎ی توحید در هنگام خروج از دنیا به او یادآوری می‎شود. از دیگر فواید اذان فرار شیطان از کلمات اذان است.
امروزه که مادران جهت وضع حمل به بیمارستان یا زایشگاه مراجعه می‎کنند اذان گفتن در گوش نوزاد به باد فراموشی سپرده شده است. پرستارها و ماماها هم مجالی برای این کار نیافته یا اهمیتی به آن نمی‎دهند. این‌جاست که خود والدین باید به این قضیه اهمیت دهند و به آن جامه‎ عمل بپوشانند.
درباره اقامه گفتن در گوش چپ، هیچ دلیل صحیحی وجود ندارد، ولی بعضی از علما قیاس بر اذان، اقامه گفتن در گوش چپ را کاری شایسته می‎دانند.

تحنیک

تحنیک، عبارت است از جویدن و نرم کردن خرما و گذاشتن مقدار کمی از آن با انگشت در سقف دهان (کام) نوزاد. بهتر است انسان صالحی فوراً بعد از تولد، عهده‎دار این عمل باشد.
عَن أبی موسى قَالَ: «وُلِدَ لِی غُلَامٌ فَاَتَیْتُ بِهِ النَّبِیَّ ص فَسَمَّاهُ إبْرَاهِیمَ وَحَنَّکَهُ بِتَمْرَةٍ وَدَعَا لَهُ بِالْبَرَکَةِ وَدَفَعَهُ إلَیَّ وَکَانَ أکبَرَ وَلَدِی».
ابوموسی اشعری می‎گوید: «فرزندی برایم متولد شد. او را به خدمت رسول الله ص آوردم. پیامبر ص او را ابراهیم نام‌گذاری نموده و با خرما او را تحنیک کردند. و برایش دعای خیر و برکت نموده و نوزاد را به من تحویل دادند. او بزرگ‌ترین فرزندم بود.»
حکمت و فلسفه‎ی تحنیک این است که نوزادان و کودکان، به ویژه آنان که تازه به دنیا می‎آیند، به علت دو امر زیر در معرض مرگ قرار می‎گیرند:
الف) در اثر گرسنگی مقدار قند خون آنان کاهش می‎یابد.
ب) هرگاه درجه‎ حرارت بدنشان به واسطه‎ قرار گرفتن آنان در محیط سرد، پایین آید.
تحنیک مقدار قند خون کاهش یافته را جبران نموده و درجه حرارت بدن را تنظیم کند.

تراشیدن سر نوزاد

از دیگر سنت‌های مستحب و پسندیده، تراشیدن موی سر نوزاد در روز هفتم و وزن کردن موهای تراشیده شده با نقره و دادن همان مقدار پول به فقرا به عنوان صدقه است.
عَنْ سَمُرَةَ عَنْ رَسُولِ اللهِ ص قَالَ: «کُلُّ غُلَامٍ رَهِینَةٌ بِعَقِیقَتِهِ تُذْبَحُ عَنْهُ یَوْمَ السَّابِعِ وَیُحْلَقُ رَأْسُهُ».
از سمره روایت است که رسول الله ص فرمودند: «هر نوزادی در گرو عقیقه‎اش است. برایش گوسفندی در روز هفتم ذبح می‎گردد و موی سرش تراشیده می‎شود.»
حکمت تخصیص نقره جهت صدقه به وزن موی نوزاد این است که اگر به جای نقره، طلا تعیین می‎شد مسلماً به جز افراد ثروتمند کسی از عهده‎ تهیه‌ آن بر نمی‏‎آمد.
تراشیدن موی سر فواید زیادی دارد که به چند مورد از آن اشاره می‌کنیم.
1- تراشیدن موی سر باعث باز شدن منافذ پوست سر و همچنین تقویت حس بینایی، بویایی و شنوایی می‎گردد. امر پیامبر ص بر اهمیت قضیه دلالت دارد؛ چون حکمت‎هایی در آن نهفته است که مؤمن با اجرای آن از فواید دنیوی و اجر اخروی برخوردار می‎گردد.
2- حکمت اجتماعی: اگر برابر وزن موی تراشیده شده، نقره به عنوان صدقه بین فقرا و مساکین توزیع گردد، سبب دفع فقر از جامعه می‌گردد.
توجه: سعی گردد در زمان تراشیدن، سر نوزاد را خیس نموده و چند بار تیغ را عوض نمایید، تا نوزاد مورد اذیت قرار نگیرد.

احکام عقیقه نوزاد

عقیقه در لغت به معنای قطع رابطه کردن و در اصطلاح شرع یعنی ذبح نمودن گوسفند در روز هفتم ولادت نوزاد است.
عَنْ سَمُرَةَ عَنْ رَسُولِ اللهِ ص قَالَ: «کُلُّ غُلَامٍ رَهِینَةٌ بِعَقِیقَتِهِ تُذْبَحُ عَنْهُ یَوْمَ السَّابِعِ وَیُحْلَقُ رَأْسُهُ».
از سمره روایت است که رسول الله ص فرمودند: «هر نوزادی در گرو عقیقه‎اش است. برایش گوسفندی در روز هفتم ذبح می‎گردد و سرش تراشیده می‎شود.»
از انس روایت است که در مورد عقیقه پیامبر ص می‎گفت: «عَقَّ عَن نَفسِهِ بَعدَ مَا بُعِثَ نَبِیاً» «پیامبر r برای خویش، بعد از اینکه به پیامبری مبعوث گردید، عقیقه نمودند.»
حسن بصری می‎گفت: اگر برایت عقیقه نکرده‌اند، برای خودت اگر چه سن بالایی داری عقیقه کن.
نکاتی مهم در مورد عقیقه
الف) عن عائشة مرفوعاً: «عَنِ الْغُلَامِ شَاتَانِ مُکَافِئَتَانِ وَعَنِ الْـجَارِیَةِ شَاةٌ».
ام المؤمنین عایشه از پیامبر ص نقل می‌کند: «برای پسر دو گوسفند هم سن و سال و برای دختر یک گوسفند است.»
ب) علما عقیده دارند که احکام حیوان عقیقه با احکام حیوان قربانی فرقی ندارد و مهم این است که قربانی سالم و بدون عیب و نقص باشد. و نر و ماده بودن حیوان مشکلی ندارد.
ج) شایسته است گوشت عقیقه به صورت خام یا پخته بین دوستان، اقوام، فقرا و مساکین توزیع شود و خود پدر و سایر اعضای خانواده می‌توانند از گوشت عقیقه استفاده کنند.
هـ) آغشته نمودن پیشانی نوزاد به خون حیوان مذبوح از اعمال جاهلیت است.
عن أَبِی بُرَیْدَةَ یَقُولُ: «کُنَّا فِی الْـجَاهِلِیَّةِ إِذَا وُلِدَ لِأَحَدِنَا غُلَامٌ ذَبَحَ شَاةً وَلَطَخَ رَأْسَهُ بِدَمِهَا فَلَمَّا جَاءَ الله بِالْإِسْلَامِ کُنَّا نَذْبَحُ شَاةً وَنَحْلِقُ رَأْسَهُ وَنُلَطِّخُهُ بِزَعْفَرَانٍ».
از بریده روایت است که می‌گفت: «در زمان جاهلیت هنگامی که فرزندی برایمان متولد می‎شد، عادت داشتیم که پس از ذبح حیوان، پیشانی نوزاد را به خون آن حیوان آغشته می‎کردیم. زمانی که خداوند اسلام را نصیب ما نمود. عقیقه می‌نمودیم و موی فرزند را تراشیده و سرش را آغشته به زعفران می‎نمودیم.

ختنه

عَنْ أَبِی هُرَیْرَةَ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ص: «الْفِطْرَةُ خَمْسٌ: الْخِتَانُ وَالِاسْتِحْدَادُ وَقَصُّ الشَّارِبِ وَتَقْلِیمُ الْأَظْفَارِ وَنَتْفُ الْإبَطِ».
از ابوهریره روایت است که گفت: رسول الله ص فرمودند: «فطرت پنج چیز است: ختنه، تراشیدن موی شرم‌گاه، کوتاه کردن سبیل، گرفتن ناخن و کندن موی زیر بغل».
مستحب است ختنه در روز هفتم تولد نوزاد انجام گیرد.
عَن جَابر بن عَبدالله : «أنَّ رَسُولَ الله ص عَقَّ عَن الْـحَسَن وَالْـحُسین، وَخَتنَهُما لِسَبعةِ أیام».
جابر بن عبدالله می‌گوید: «پیامبر روز هفتم برای حسن و حسین عقیقه نموده و آن دو را ختنه کردند».
علما معتقدند که ختنه باید قبل از بلوغ صورت گیرد. تا زمانی که فرد مکلف شد بتواند احکام شرع را به راحتی انجام دهد و در طهارت خود با مشکلی رو به رو نشود؛ زیرا هر چه ختنه با تأخیر انجام گیرد سبب اذیت شدن کودک و به طول انجامیدن بیشتر زخم آن می‌شود.

نام‌گذاری نوزاد

فرزند به عنوان یادگار پدر و مادر باقی می‌ماند و نام آن‌ها را زنده نگه می‌دارد. بنابراین والدین باید در انتخاب نام یادگارشان دقت عمل به خرج داده و رابطه‌ اسم با مسمی را به خاطر بسپارند.
از حقوق فرزند بر والدین، انتخاب بهترین و زیباترین نام‌ها برای فرزند است. منظور از نام زیبا، نامی است که از دیدگاه شرع پسندیده و دارای معانی نیکو باشد که شامل اسامی انبیا، صحابه، علما، دلاوران میدان جنگ و شهدا است. متأسفانه با اینکه فرهنگ اسلام غنی و گسترده است، اما مسلمانان تحت تأثیر فرهنگ بیگانگان قرار گرفته و اسم‌های کاملاً بیگانه برای فرزندان خود انتخاب می‌کنند.
چنانچه از احادیث فهمیده می‌شود نام‌گذاری می‌تواند در روزهای مختلفی از جمله همان روز اول ولادت در زمان تحنیک یا سه روز بعد، یا در روز هفتم که سنت عقیقه به جا آورده می‌شود، انجام گیرد.

اسم‌های محبوب

عَنْ أَبِی وَهْبٍ الْـجُشَمِیِّ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ص: «وَأَحَبُّ الْأَسْمَاءِ إِلَى اللهِ عَبْدُاللهِ وَعَبْدُالرَّحْمَنِ وَأَصْدَقُهَا حَارِثٌ وَهَمَّامٌ وَأَقْبَحُهَا حَرْبٌ وَمُرَّةُ».
از ابو وهب روایت است که پیامبر ص فرمودند: «به اسم پیامبران نام‌گذاری کنید و محبوب‌ترین اسم‌ها نزد خداوند، عبدالله و عبدالرحمن و راست‌ترین و درست‌ترین اسم‌ها حارث و همام و زشت‌ترین اسم‌ها حرب [جنگ] و مره است.»
شاید بعضی از اسم‌ها نزد انسان محبوب باشد، ولی سعی گردد اسم‌های محبوب نزد خداوند را ترجیح دهیم همان طوری که رسول خدا r عمل می‌نمود.
اسم‌های حرام
عَنْ أَبِی هُرَیْرَةَ قَالَ، قَالَ رَسُولُ اللهِ ص: «أَخْنَى الْأَسْمَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عِنْدَ اللهِ رَجُلٌ تَسَمَّى مَلِکَ الْأَمْلَاکِ، لَا مَلِکَ إِلَّا اللهُ».
از ابوهریره روایت است که گفت: پیامبر ص فرمودند: «روز قیامت نامی که از تمام نام‌ها بیشتر مورد خشم و غضب الهی قرار می‌گیرد، شخصی است که به نام شاهنشاه نام‌گذاری شده است، پادشاهی جز خداوند نیست.»
زیرا شاه شاهان، کسی جز خدا نیست و کلیه‌ اسم‌هایی که عبودیت برای غیر خدا را می‌رساند مانند عبد‌العزی، عبدالکعبه، عبدالنبی، عبدالرسول و… و نام‌گذاری به نام خداوند بدون اضافه نمودن لفظ «عبد» قبل از آن، حکم تحریم دارد. مانند خالق، صمد و….
یادآوری می‌کنم که در بحث اسامی خداوند باید دانست که نام‌های خداوند توقیفی است یعنی می‌بایست خداوند، خود را با آن نام‌ها معرفی کرده باشد و ما حق نداریم از نزد خود نامی را به خداوند نسبت دهیم، گر چه آن‌ اسم در معنا صحیح باشد. به عنوان مثال ما نمی‌توانیم اسم‌های (عبدالمقصود، عبدالستار، عبدالموجود، عبدالمعبود، عبدالهو، عبدالمرسل، عبدالوحید، عبدالطالب، عبدالقدیم) را به خداوند نسبت دهیم.
می‌توان به جای الموجود که از اسامی خدا نیست «عبد الواجد» و همچنین به جای عبدالعال «عبدالأعلی» یا «عبدالمتعال» و به جای عبدالستار و عبدالساتر «عبدالستِّیر» و به جای عبدالعاطی «عبدالمعطی» نامگذاری کنیم.

اسم‌های مکروه

طبری می‌گوید: نام‌گذاری به اسم‌هایی که دارای معانی زشت است یا در آن تزکیه‎ نفس وجود دارد یا معانی دشنام را داراست، شایسته نیست. ابن حجر: بعد از نقل گفته‌ی‎ طبری، از ابو داود نام‌هایی را که پیامبر r تغییر دادند برای ما نقل می‎کند. (البته ابو داود جهت اختصار اسناد را حذف نموده است) عاصی (گناه‌کار، طغیانگر)، عزیز (از نام‌های خداوند)، عُتله (شدت و غلظت)، شیطان (از ریشه‎ شطن به معنی دور)، حُکَم (که داور حقیقی خداوند است)، غُراب (کلاغ ـ از ریشه‎ی غَرْب به معنای بْعد و دوری)، حُباب (نوعی مار)، شهاب (اخگر) و حرب (جنگ)
وُصال (حمله و هجوم)، سُهام (تغییرکردن رنگ در اثر لاغری)، نهاد (پستان برجسته)، غاده (نرم اندام)، فتنه (آشوبگر)، هیام (عاشق سر گشته)، حیفاء (کمر باریک)، و میاوه (زن لرزان)، و قیاس بر این اسامی، تمام اسم‌هایی را که لفظ دین یا اسلام به آن‌ها اضافه شده، مانند عز الدین، شمس الدین، صلاح الدین، محیی الدین، ناصر الدین، نور الدین، ضیاء الدین، سیف الاسلام، نور الاسلام و …، به دلیل عظمت و شکوه این دو لفظ(اسلام و دین) و نیز به وجود آمدن حالت کذب و دروغ به هنگام صدا زدن شخص، در حالی که مستحق آن لقب نیست. نامگذاری به این نام‌ها طبق نظر اکثر علما مکروه است. برخی از علما که چنین القابی به آن‌ها داده شده است، همانند امام نووی (محیی الدین) و ابن تیمیه (تقی الدین)، دوست نداشتند که با این القاب صدا زده شوند.
توجه: نام‌گذاری به نام‌هایی که در فرهنگ اسلامی نیست، به شرطی جایز است که معانی مخالف شرع نداشته باشد و همچنین این اسامی سبب خود باختگی و تقلید از فرهنگ غیر اسلامی و بیگانه نگردد.

اسامی پیامبران ذکرشده در قرآن

پیامبران اولو العزم: محمد، عیسی، موسی، ابراهیم و نوح.
سایر پیامبران: آدم، ادریس، هود، صالح، لوط، اسماعیل، اسحاق، یعقوب، یوسف، شعیب، ایوب، ذوالکفل، هارون، داود، سلیمان، الیاس، یسع، یونس، زکریا و یحیی.
اسامی ذکر شده در حدیث: شیث، یوشع بن نون.
نام‌های پیامبر r: بعضی از نام‌های پیامبر ص در آیات و احادیث صحیح ذکر شده، که به آن اشاره می‌گردد.
از جمله محمد، احمد، ماحی، حاشر، عاقب، خاتم، المقفی، شاهد، مبشر، رسول، هادی، متوکل، فاتح، امین، مصطفی، نذیر.
عامه مردم می‌گویند: یاسین و طاها از اسم‌های پیامبر ص است، لیکن هیچ دلیل صحیحی برای آن وجود ندارد و طاها (طه) و یاسین (یس) جزو حروف مقطعه قرآن مانند الم، حم و الر است. در کتاب‌های لغت اشاره شده، که این کلمات زبان عبرانی است که به معنی یا رجل (ای مرد!) است.

نام‌گذاری به نام فرشتگان

علما در مورد نام‌گذاری فرزندان به اسم فرشتگان، اختلاف نظر دارند.
امام مالک و ابن قیم آن را مکروه می‌دانند. ابن قیم در فصل اسم‌های مکروه، می‌گوید: «از جمله‎ی اسم‌های مکروه نام‌گذاری به اسم فرشته‌ها مانند جبرئیل، میکائیل و اسرافیل است».
جمهورعلما، نام‌گذاری به اسم فرشتگان را جایز می‌دانند. از حماد بن سلمه در مورد کسی که خود را جبرئیل و میکائیل نامیده است، سؤال شد. گفت: اشکالی ندارد.
امام نووی می‎گوید: در مذهب ما (شافعی) و مذهب جمهور علما نام‌گذاری به اسم انبیا و فرشتگان جایز است؛ زیرا رسول الله r یکی از فرزندانش را ابراهیم نام نهاد.
در میان صحابه نیز چنین اسم‌هایی وجود داشته‌اند. مثلاً مالک (مالک بن انس) نام فرشته‌ی نگهبان جهنم نیز است.
ولی اگر نام‌گذاری نکنیم بهتراست، خصوصا نام‌گذاری پسر با نام فرشتگان مشهوری مانند جبرئیل و میکائیل و نام‌گذاری دختر با نام فرشته.

نکاتی مهم در نام‌گذاری

لازم است والدین محترم در انتخاب اسم فرزند نکات ذیل را به ترتیب مد نظر قرار دهند:
1- محبوب‌ترین اسامی نزد خداوند، مدنظرشان باشد که عبارتند از: عبدالله و عبدالرحمن. وکلیه‌ی نام‌هایی که عبودیت خدا در آن‌ها باشد. و اولین مولود مهاجرین عبدالله نامیده شد(عبدالله بن زبیر)، و نزدیک به 300 نفر از صحابه همگی عبدالله نام دارند.
2- نام‌گذاری به اسامی انبیاء، خود پیامبر r نیز یکی از فرزندانش را ابراهیم نام می‌نهد.
3- نام‌گذاری به اسامی صحابه و صلحاء به قصد تقرب به سوی خداوند با زنده کردن نامشان و اظهار حب نسبت به آن‌ها.
4- اسم ساده و روان بوده و طولانی نباشد.
5- دارای معنی و مفهوم نیک، زیبا، متناسب با مسمّی و مناسب در فرهنگ اسلامی باشد.
6- هر چیز قدیمی به خاطر قدمتش نمی‌تواند نیکو و پسندیده باشد چه بسا اسم‌های قدیمی وجود دارد که معانی آن‌ها قابل قبول نمی‌باشد.
7- پدر ومادر مؤمن و مسلمان یادت باشد خانه‌ات از این نام‌های شریف، و پر برکت مانند: عبدالله، عبدالرحمن، محمد، احمد، ابراهیم، خدیجه، عائشه و فاطمه و… خالی نباشد.

دعای تعویذ کودک

«أُعِیذُکَ بِکَلِمَاتِ اللهِ التَّامَّةِ مِنْ کُلِّ شَیْطَانٍ وَهَامَّةٍ وَمِنْ کُلِّ عَیْنٍ لَامَّةٍ».
عَنْ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: «کَانَ رَسُولُ اللهِ ص یُعَوِّذُ الْـحَسَنَ وَالْـحُسَیْنَ یَقُولُ أُعِیذُکُمَا بِکَلِمَاتِ اللهِ التَّامَّةِ مِنْ کُلِّ شَیْطَانٍ وَهَامَّةٍ وَمِنْ کُلِّ عَیْنٍ لَامَّةٍ وَیَقُولُ هَکَذَا کَانَ إِبْرَاهِیمُ یُعَوِّذُ إِسْحَقَ وَإِسْمَعِیلَ عَلَیْهِمْ السَّلَام»
از ابن عباس ب روایت شده است که گفت: رسول الله r حسن و حسین را چنین تعویذ می‌فرمود: شما دو نفر را از شر هر شیطانی و جانور زهر دار و از هر چشم بد در پناه کلمات تامات الهی در می‌آورم، و می‌فرمود ابراهیم این چنین اسحاق و اسماعیل را تعویذ می‌داد.
از خداوند منان می‌خواهم که این عمل را مقبول درگاه خویش قرار داده و من و کلیه عزیزانی را که در تهیه آن مرا یاری کرده‌اند، همراه انبیا و صالحین محشور بفرمایند.
مَا أَصَبتُ فَمِنَ اللهِ وَ مَا أَخطَأتُ فَمِن نَفسِی وَمِنَ الشَّیطَانِ وَلاَ حَولَ وَلاَ قُوَّةَ إلاَّ بِاللهِ.
«سُبحَانَ اللهِ وَبِحَمدِهِ، سُبحَانَکَ اللَّهُمَّ وَبِحَمدِکَ، أَشهَدُ أَن لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنتَ، أَستَغفِرُکَ وَأَتُوبُ إِلَیک».

....................................
نویسنده: شیخ موسی بازماندگان