یکی از نیازهای اساسی انسان ارتباط با همنوعان برای بذل محبت است چرا که زندگی اجتماعی و قانونمندی اجتماعی ، انسان را ملزم می کند که نیاز به همنوع و مونس را در زندگی احساس کند.

از آنجا که قلب کانون محبت است وحب جز با عشق تجلی نمی یابد مقتضای طبیعت انسانی وفطرت سلیم خداوندی است که به قلب این کارآیی داده شود تا در مسیر ابراز محبت از تمام جنبه های حب أعم از مشروع و غیر مشروع استفاده کند.

علامه ابن قیم رحمه الله مراتب حب را چنین بیان می کند:
1- علاقه

2- تعلق قلب به محبوب

3- عزم

4- عشق

5- شوق

6- پرستش محبوب

7- دوستی که نهایت محبت است.

نکته قابل توجه در مسیر دوستیابی وتعلق فکر و خاطر به محبوب ، دلبستگی شدید و وابستگی بی پایه به محبوب است چنانکه غیبت محبوب موجب حزن و اندوهی می شود که او را از تمام کارهای روزمره باز می دارد وعشق وصال شوری در وجودش می آفریند که حاضر است برای تحقق آن از هر چیز واجب و ضروری بگذرد وبرای جلب رضایت محبوب ، خود و مایملک خود را در جهت خدمت به محبوب مصروف می دارد. دلبستگی روحی خطرناکترین صورت حب است که انسان را بطور کلی ، مجرد از عقل و درک صحیح می کند .


لذا برای تحقق حب حقیقی که از مضرات سالم باشد رعایت نکات زیر بسیار قابل توجه و ضروری است:

1-تعادل در حب

2-عدم دلبستگی شدید روحی

3-عدم وابستگی و تأثیرپذیری رفتاری

4-صداقت و رفتار حسنه

5-داشتن هدف مشروع برای توجیه حب نسبت به محبوب

6-شناخت لازم نسبت به خصوصیات و اخلاق محبوب

......................................................................
نویسنده: شیخ محمد تشیخ «مدرس مدرسه اسماعیلیه»