اخرين مطالب
» سال «جهش تولید با مشارکت مردم»
» بیانیه هیئت فتوا در مورد شروع رمضان، نصاب زکات و مقدار ...
» گزارش تصویری مصاحبه روحانیون حج تمتع ۱۴۰۳ استانهای فار ...
» برگزاری دوره بازآموزی روحانیون، معین و معینه های حج تم ...
» اطلاعیه مصاحبه علمی عملی حج تمتع 1403
» عبدالله بن عامر بن کریز رضی الله عنه
» سرود فارسی « مجاهد بیا »
» نشست انقلاب اسلامی و تکوین خودباوری ملی در مدرسه اسماع ...
» توصیه هایی برای قاریان و حافظان قرآن
» اهمیت قرآن و جایگاه قاریان قرآن
» بیانیه هیئت فتوا در مورد شروع رمضان، نصاب زکات و مقدار ...
» گزارش تصویری مصاحبه روحانیون حج تمتع ۱۴۰۳ استانهای فار ...
» برگزاری دوره بازآموزی روحانیون، معین و معینه های حج تم ...
» اطلاعیه مصاحبه علمی عملی حج تمتع 1403
» عبدالله بن عامر بن کریز رضی الله عنه
» سرود فارسی « مجاهد بیا »
» نشست انقلاب اسلامی و تکوین خودباوری ملی در مدرسه اسماع ...
» توصیه هایی برای قاریان و حافظان قرآن
» اهمیت قرآن و جایگاه قاریان قرآن
پیوندهای مرتبط
مطالب پربیننده
جلسه پرسش و پاسخ مسائل بانوان با حضور شیخ محمد صالح انصاری و شیخ نادر بیگدلی
نشست هم اندیشی علمای اهل سنت و شیعه با موضوع بصیرت اسلامی معاونت اجتماعی
برگزاری اختتامیه دومین دوره مسابقات حفظ قرائت و اذان معاونت قرآنی
کانال رسمی مدرسه علوم دینی اسماعیلیه در آپاراتآپارات
برگزاری دوره بازآموزی روحانیون حج 1402 در مدرسه اسماعیلیه مدرسه حج هرمزگان
صفحه رسمی اینستاگرام مدرسه علوم دینی اسماعیلیه https://www.instagram.com/esmaeelyeh.shaykhan
مراسم آغاز سال تحصیلی 402-403 مدرسه علوم دینی اسماعیلیه با حضور شیخ عبدالرحیم خطیبی و شیخ محمد صالح امینی
| حسين بن علی رضی‌الله‌عنهما | اهل بیت رسول | 5 تير 1391 |
 حسين بن علی رضی‌الله‌عنه در پنجم شعبان سال چهارم هجری متولّد شد، رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم او را تحنیك كرد و برایش دعا فرمود و نامش را "حسین" گذاشت. حسین هنگام وفات رسول اكرم‌صلی الله علیه و سلم حدود شش سال و نیم‌عمر داشت؛ زیرا او در ماه شعبان سال چهارم هجری به دنیا آمد و رحلت رسول الله روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاوّل‌سال یازدهم هجری واقع شد.ابو ایوب انصاری رضی الله عنه می‌فرمايد: روزی نزد رسول الله صلی الله علیه و سلم رفتم، دیدم كه حسن و حسین رضی‌الله عنهما بر سینه‌ی رسول‌الله صلی الله علیه و سلم بازی می‌كنند، گفتم: یا رسول الله! اینها را دوست داری؟ فرمود: چرا دوست نداشته باشم، اینها دو ریحانه (موجب‌راحت و شادمانی) من در دنیا هستند. حضرت حارث از حضرت علی رضی‌الله‌عنه (به طور مرفوع) روایت كرده است كه پیامبر اكرم صلی الله علیه و سلم فرمود: «حسن و حسین سرور جوانان بهشت هستند.» یزید بن ابی زیاد می‌گوید: یك بار رسول خدا صلی الله علیه و سلم صدای گریه‌ی حسین را شنید، به مادرش (فاطمه) فرمود: آیا نمی‌دانی كه گریه‌ی او مرا ناراحت می‌كند؟ حضرت حسین رضی‌الله عنه در سپاهی كه در سال پنجاه و یك به فرماندهی یزید بن معاویه به سوی قسطنطنیه اعزام شد، شركت داشت. حضرت حسین‌رضی الله عنه بسیار نمازگزار و روزه‌دار بود، ایشان بیست بار پیاده به زیارت خانه‌ی خدا رفتند. حسین‌رضی الله عنه بسیار متواضع بود، روزی بر جماعتی از فقرا كه پاره نان‌هایی بر زمین گذاشته بودند و می‌خوردند گذشت و در حالی كه بر مركبی سوار بود به آنها سلام گفت، آنان به او گفتند: ای پسر رسول خدا! بفرمایید! حسین از مركب خویش فرودآمد و گفت: (إن‌َّ اللهَ لا یحِب‌ُّ الْمُسْتَكْبِرین‌َ) «خدا مستكبران را دوست ندارد»، آنگاه نشست و با آنها مشغول خوردن شد و سپس فرمود: شما مرا دعوت كردید، من هم اجابت نمودم، اكنون من شما را برای صرف غذا به خانه‌ی خود دعوت می‌كنم، آنها دعوت او را پذیرفتند و به منزل وی رفتند. حكومت یزید معاویه رضی‌الله‌عنه حسن بن علی رضی‌الله‌عنه را ولیعهد و جانشین بعد از خود قرار داده بود، بعضی از كارگزارانش جانشینی یزید را مطرح كردند، اما وی در این باره متردّد بود، تا این كه حسن بن علی‌رضی الله عنه از دنیا رفت، آنگاه تصمیمش قطعی گردید وبنا به محبّتی كه با او داشت او را اهل ولایت می‌دانست. یك بار به عبدالله بن عمررضی الله عنهما گفت: از آن ترسیدم كه امّت را بدون فرمانروا رها كنم، مانند گله‌ای كه زیر باران بدون چوپان سرگردان است. روزی كه به دست یزید بیعت شد، سی و چهار ساله بود. معاویه‌رضی الله عنه در سال 49 هـ . ق. مردم را برای بیعت با یزید فرا خواند، عموم مسلمانان با شناختی كه از یزید داشتند، این‌كار را نمی‌پسندیدند، عده‌ای به یزید گفتند كه این كار به صلاح تو نیست، ترك كردن آن بهتر از خواستن آن است. لذا یزید از اراده‌ی خود باز آمد و با پدرش مشورت كرد و هر دو به ترك این امر موافقت كردند. چون سال 56 هـ. ق. فرا رسید، معاویه بار دیگر سامان دادن‌ِ بیعت یزید را آغاز كرد و به تمام شهرستان‌ها پیام داد؛ درنتیجه، همه بیعت كردند، جز عبدالرحمن بن ابی‌بكر، عبدالله بن عمر، حسین بن علی، عبدالله بن زبیر و ابن عبّاس(رضی الله عنهم). معاویه‌رضی الله عنه برای ادای عمره عازم مكّه شد، بعد از ادای عمره در راه بازگشت وقتی از مدینه می‌گذشت، خطبه‌ای ایراد كرد وهمه‌ی این افراد در آنجا حضور داشتند. مردم در حضور آنان با یزید بیعت كردند، اما آنها نه مخالفت كردند و نه موافقت خود را اعلام داشتند؛ زیرا می‌ترسیدند. بدین ترتیب بیعت با یزید در سایر شهرها كامل گردید و از هر جا مردم و گروه‌ها به نزد یزید می‌آمدند. سیره و اخلاق یزید طبرانی می‌گوید: «یزید در جوانی اهل شراب بود و به شیوه‌ی جوانان عمـل می‌كرد». ابن كثیر می‌گوید:«یزید خصلت‌های خوبی هم داشت؛ مثل سخاوت، بردباری، فصاحت، شعرگویی، شجاعت و حسن تدبیر در كشورداری. از جمال و زیبایی نیز برخوردار بود و خوش برخورد بود، از عیوبش این كه دنبال خواسته‌های نفسانی می‌رفت، گاهی بعضی ازنمازها را ترك می‌كرد و نمی‌خواند. بیشترین عیبی كه متوجه او شده، شراب‌خواری و شهوت‌پرستی و ارتكاب بعضی از اعمال‌ناپسند بود. یزید را به«زندیق و ملحد بودن متّهم نكرده‌اند، بلكه فاسق بوده است. گویند: یزید به موسیقی، باده‌نوشی و شكار، شهرت داشت و به داشتن سگ و غلام علاقه‌مند بود، قوچ و خرس و میمون را به جان هم می‌انداخت و تماشا می‌كرد. یزید در سال25 یا 26 یا 27 هجری ـ بنابر اختلاف روایات ـ به دنیا آمد و در زمان حیات پدرش برای او بیعت گرفته شد و بعد از وفات پدرش، این بیعت را در رجب سال60 هجری تجدید و مؤكد كرد. عمر بن خطاب‌رضی الله عنه فرمود:« به پروردگار كعبه سوگند! كه می‌دانم عرب چه وقت هلاك می‌شود؛ وقتی كه زمامدار آنها كسی باشد كه زمان جاهلیت را در نیافته و در اسلام نیز رسوخ و امتیازی نداشته باشد». ولایت یزید ـ كه سیره‌اش ذكر شد ـ حادثه‌ای بود كه در عصر اول اسلام و عصری كه متصل با دوره خلافت راشده بود، قابل تحمل نبود، در آن وقت هنوز بزرگانی از صحابه و تابعین در قید حیات بودند و در میان آنان كسانی بودند كه به خلافت و رهبری مسلمانان سزاوارتر بودند و بهتر می‌توانستند اهداف و آرمان‌های اسلامی را كه قرآن بیان فرموده و مقصود تشكیل‌خلافت هستند تحقق بخشند. بنابراین طبیعی بود كه نسبت به این امر بیش از زمان‌های بعدی حساسیت نشان داده شود. فاجعه‌ی كربلا اگر امكان طفره رفتن از ذكر این حادثه‌ی دلخراش وجود داشت، حادثه‌ای كه سر هر مسلمان را از شرم پایین می‌آورد و پیشانی‌اش را عرق‌آلود می‌كند، ما اصلاً به ذكر آن نمی‌پرداختیم، اما تاریخ همگام با حوادث تلخ و شیرین به سیر خود ادامه می‌دهد و مورّخ به خاطر ثبت وقایع و اتمام سخن‌خود مجبور است برخلاف خواست قلبی خود به ذكر این گونه فاجعه‌ها بپردازد. حضرت حسین‌رضی الله عنه، از بیعت با یزید خودداری كرد و بر این امر اصرار ورزید و در شهر جدّ بزرگوارش ماند. یزید و كارگزارانش، امتناع وی را بیش از انكار عبدالله بن عمر، عبدالرحمن بن ابی‌بكر و عبدالله بن زبیر و دیگران اهمیت دادند؛ زیرا از قرابت او با رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم و تأثیر این قرابت آگاهی داشتند و موضع‌ِ پدرش را در برابر حكومت معاویه پیش‌نظرداشتند؛ اما باز هم حضرت حسین‌رضی‌الله‌عنه نرمش اختیار نكرد و تسلیم نشد و از موضعی كه با بصیرت و اطمینان انتخاب كرده‌بود منحرف نگشت. دعوت اهل عراق از حسین رضی‌الله‌عنه و فرستادن مسلم به كوفه هنگامی كه مطالبه‌ی بیعت با یزید شدت گرفت، حضرت حسین‌رضی‌الله‌عنه به مكّه پناه برد. عراقیان نامه‌های زیادی به او نوشتند و او را به عراق دعوت كردند و عده‌ای را با حدود 150 نامه نزد او فرستادند، آنان می‌گفتند: صدهزار نفر تو را یاری خواهند كرد، هر چه زودتر به سوی ما بشتاب تا به جای یزید به دست تو بیعت كنیم. در آن هنگام حضرت حسین‌رضی‌الله‌عنه پسرعموی خود، مسلم‌بن عقیل را به كوفه فرستاد تا واقعیت كار را برایش گزارش كند و كار بیعت را برای او سامان دهد و نامه‌ای نیز به عراقیان‌نوشت و به او سپرد. مسلم وقتی به كوفه رسید، از او استقبال نموده و به دست او برای خلافت حسین‌رضی‌الله‌عنه بیعت كردند و سوگند خوردند كه او را با جان و مال خود یاری خواهند كرد. ابتدا دوازده هزار نفر بیعت كردند كه سپس تعدادشان به هیجده هزار نفر رسید. مسلم به حضرت حسین‌رضی‌الله‌عنه نامه نوشت كه كار بیعت سامان یافته و زمینه برای آمدن شما فراهم است، لذا خود را به كوفه‌برسان! حسین‌رضی‌الله‌عنه از مكّه به قصد كوفه حركت كرد. در این اثنا، یزید، استاندار كوفه، نعمان بن بشیر را بر كنار كرد، به دلیل این كه در برابر حضرت حسین‌رضی‌الله‌عنه موضع‌ِ ضعیفی اتّخاذ كرده بود و استانداری كوفه و بصره را به عبیدالله بن زیاد واگذار كرد. رفتار كوفیان با مسلم مسلم بن عقیل بر مركب خود سوار شد و مردم را به سوی خود فرا خواند. چهار هزار نفر از كوفه گرد او جمع شدند، عبیدالله بن زیاد سران قبایل را جمع كرد و قصر را به روی مردم بست، وقتی مسلم باسپاهش به درِ قصر رسیدند، هر یك از سران قبایل كه قبلاً با عبیدالله در قصر بودند به اقوام خود اشاره كردند كه مسلم را رها كنید و برگردید و آنان را تهدید كردند. از سوی دیگر عبيدالله بن زیاد گروهی از سربازان خود را بسیج كرد تا در شهر گشت كنند و مردم را از یاری كردن مسلم بازدارند، مردم او را تنها گذاشتند، زنان می‌آمدند و فرزندان و برادران خود را از یاری مسلم منصرف می‌كردند و به خانه باز می‌گرداندند. مردان به برادران و پسران خود می‌گفتند: اگر از او جدا نشوید، فردا كه لشكر شام از راه می‌رسد، چه كار می‌كنید؟ بدین ترتیب مردم، مسلم را تنها گذاشته و از اطراف او پراكنده شدند و جز پانصد نفر كسی باقی نماند، سپس به سیصد نفررسیدند، سپس كمتر شدند تا آن كه بیش از سی نفر نماند. مسلم نماز مغرب را با آنها خواند و عازم دروازه‌های كنده شد، درحالی كه ده نفر بیشتر با او نبود. سپس این ده نفر هم از دور او پراكنده شدند و خودش تنها ماند، حتی كسی نبود او را راهنمایی‌كند یا به خانه‌ی خود پناه دهد. تاریكی او را فرا گرفت و او در بین راه سرگردان بود و نمی‌دانست به كجا برود. داستان بی‌یار و مددكار ماندن مسلم توسط كوفیان، طولانی و دردآور است و این خود دلیل آشكاری است بر این امر كه خضوع و كرنش در برابر قدرت و مادیات و كسب جاه و منصب جزء طبیعت بشری و از نقاط ضعف وی به شمار می‌رود، هرچند این عمل با اصول و ارزش‌ها و الگوها تضاد داشته باشد. سرانجام مسلم به خانه‌ای پناه برد، خانه را محاصره كردند و او را مورد حمله قرار دادند، او نیز شمشیر به كف گرفت و به‌مبارزه پرداخت، تا سه بار آنان را از خانه بیرون راند، آنگاه از بیرون سنگ پرتاب كردند و خانه را به آتش كشیدند. ناچار ازخانه بیرون آمد و به نبرد پرداخت. عبدالرحمن بن محمد بن اشعث صاحب منزل، او را امان داد، مسلم خود را تسلیم كرد، آنان او را بر قاطری سوار كردند و خلع سلاح نمودند، او دیگر قدرتی نداشت، بنابراین به گریه افتاد و دانست كه كشته می‌شود. پیام مسلم به حسین‌رضی الله عنه حضرت حسین‌رضی الله عنه همان روز كه مسلم كشته شد یا یك روز قبل، از مكّه خارج شده بود. مسلم از محمّد بن اشعث خواست كه كسی را نزد حسین بفرستند تا به وی بگوید كه بازگردد و فریب كوفیان را نخورد؛ زیرا آنها همان یاران پدرش بودند كه آرزو می‌كرد با مرگ یا كشته شدن از دستشان رهایی یابد و به او بگوید كه اهل كوفه به او دروغ گفته‌اند و به من نیز خیانت كرده‌اند. فرستاده‌ی اشعث، حسین را در محل « زباله» (كه مسافت چهار روز راه با كوفه فاصله داشت) ملاقات كرد و پیام مسلم را به او رسانید، اما حضرت حسین رضى الله عنه باور نكرد و گفت: «هر چه خدا بخواهد همان خواهد شد، هر بلایی كه بر سر ما بیاید آن را در حق‌ّخود موجب اجر و پاداش و در حق‌ّ فرمانروایان موجب تباهی می‌شماریم». مسلم را پس از دستگیری نزد ابن زیاد بردند، سخنان تند و تیزی بین آنها درگرفت. سپس ابن زیاد فرمان داد تا او را بالای‌كاخ ببرند، در حالی كه او را می‌بردند تكبیر می‌گفت و ستایش و سپاس خدا را به جای می‌آورد و آمرزش می‌خواست‌تا اينكه بالاخره مردی بنام "بكیر بن عمران" گردنش را زد و سرش را از بالای كاخ به زمین پرتاب كرد و آنگاه پیكرش را به دنبال سرش فرو افكند. هنگامی‌كه مردم از قصد حسین برای‌رفتن به‌كوفه مطّلع شدند، نسبت‌به آینده‌ی او نگران شدند و او را از این كار بازداشتند.دوستان و اهل رأی نظر دادند كه نباید به عراق برود؛ عبدالله بن عباس‌رضی الله عنه گفت: عراقیان مردمی مكّارند، فریب آنها را مخور! تو همین جا بمان و به مردم عراق بنویس كه حاكم خود را بیرون كنند، اگر چنین كردند نزد آنها برو! حسین‌رضی الله عنه گفت: ای پسر عمو!به خدا سوگند! می‌دانم كه تو خیرخواه من هستی اما من تصمیم دارم به سوی آنها حركت كنم. ابن عباس گفت: حال كه بر رفتن خود مصمم هستی پس زن و فرزندت را همراه مبر، به خدا! می‌ترسم كه تو را نیز مانند عثمان كه زن و فرزندش ناظر قتل او بودند، بكشند. حضرت عبدالله بن عمررضی الله عنه نیز به نزد وی رفت و خواست كه او را از رفتن به كوفه منصرف كند، چون حضرت حسین رضى الله عنه امتناع ورزید او را در آغوش گرفت و با چشم گریان گفت: «ای كسی كه كشته خواهی شد! تو را به خدا می‌سپارم.» عبدالله بن زبیر نیز او را از رفتن باز داشت، حسین گفت: «خبر پیمان بیعت چهل هزار نفر به من رسیده كه همگی سوگند یاد كرده‌اند كه مرا یاری خواهندكرد.» ابوسعید خدری، جابر بن عبدالله و سعید بن مسیب نیز از ايشان خواستند كه به كوفه نرود، اما وى نپذیرفت و به راه خود ادامه داد. حضرت حسین در بین راه، با«فرزدق» (شاعر معروف) ملاقات كرد و احوال مردم عراق را از او پرسید، فرزدق گفت: ای‌فرزند رسول خدا! دل‌های مردم با توست، ولی شمشیرها علیه توست و پیروزی هم با خداست. حسین بن علی رضی الله عنه در راه كوفه حضرت حسین‌رضی الله عنه در حالی كه از سرنوشت مسلم و رویدادهای كوفه آگاهی نداشت،همراه با اهل بیت خود و شصت نفر از اهل كوفه كه او را همراهی می‌كردند از مكّه خارج و بسوی كوفه رهسپار شد،. در بین راه(در محلی به نام زدود) از قتل مسلم و هانی بن عروة اطّلاع یافت، آنگاه بارها «إنا لله و إنا إلیه راجعون» را می‌خواند. مردم گفتند: حال كه چنین است خود را به كشتن مده، فرمود: «زندگی بعد از آنها فایده‌ای ندارد.» وقتی به محل "حاجز" رسید، فرمود: «شیعیان ما دست از یاری ما كشیده‌اند، هر كس دوست دارد از همین جا برگردد و هیچ گونه ملامت و سرزنشى متوجه او نخواهد شد.» با شنیدن این سخن، عده‌ای ازهمراهانش پراكنده شدند (اینها بادیه نشینانی بودند كه در بین راه به ايشان پیوسته بودند) و به جز كسانى كه از مكّه با لشكرهمراه بودند كس ديگری باقی نماند. عبیدالله بن زیاد سپاهی به فرماندهی"حرّبن یزید تمیمی" به سوی حضرت حسین رضی‌الله‌عنه فرستاد. حرّ در محلی به نام ذوحم به حضرت‌حسین‌رضی الله عنه رسید. حضرت حسین‌رضی الله عنه نماز ظهر را با آنان خواند و هر گروه به جای خود بازگشتند. بعد از ادای نمازعصر، حضرت حسین‌رضی الله عنه دو كیسه‌ی انباشته از نامه بیرون آورد و در برابر ایشان بر زمین ریخت و تعدادی از آنها را خواند و سبب‌آمدن خود را توضیح داد، حرّ گفت: ما از این كسانی نیستیم كه برای تو نامه نوشته‌اند، (ما برای جنگ با شما نیامده‌ایم، فقط مأموریت داریم تا رسیدن به نزد ابن زیاد شما را همراهی كنیم. حضرت حسین‌رضی الله عنه فرمود: مرگ از این كار آسان‌تر است. حرّ با شنیدن این حرف برگشت و به گوشه‌ای رفت. در این هنگام جمعی از مردم كوفه به نزد حسین‌رضی الله عنه آمدند، از آنان احوال مردم آنجا را جویا شد. یكی از آنان كه مجمّع بن عبیدالله عامری بود، گفت: «سران و بزرگان مردم رشوه‌های بزرگ دریافت كرده‌اند و كیسه‌هایشان پر شده است و همگی علیه شما هم‌دست شده‌اند، اما بقیه‌ی مردم، دل‌هایشان به هوای شما پَر می‌زند، ولی فردا شمشیرشان به كشتن شما از نیام بیرون خواهد آمد». هنگامی كه حضرت حسین‌رضی الله عنه به محل «نینوا» (نزدیك كربلا) رسید، پیك ابن زیاد نامه‌ای برای حرّ آورد كه به او فرمان داده بود تا حضرت حسین‌رضی الله عنه را از راه بیابانی، آرام آرام به سوی عراق هدایت كند، تا سپاه او در رسد. روز بعد(دوم‌محرم سال 61 هـ . ق.) عمر بن سعد با لشكرش از راه رسید، حسین‌رضی الله عنه به او گفت: من از شما یكی از این سه چیز رامی‌خواهم؛ یا مرا بگذارید تا از همان راهی كه آمده‌ام برگردم، یا این كه نزد یزید بروم و دست در دست او قرار دهم تا او چه‌كند، یا این كه راهم را به سوی ترك‌ها باز گذارید تا با آنها بجنگم و كشته شوم. عمر بن سعد خواسته‌های وی را به اطلاع ابن‌زیاد رسانید، ابن زیاد خواسته‌ی او را پذیرفت و تصمیم گرفت كه او را نزد یزید حاضر كند، اما شَمِربن ذی الجوشن مخالفت‌كرد و گفت: باید او به فرمان تو تن در دهد، زیاد به عمر بن سعد همین چیز را ابلاغ كرد، حسین‌رضی الله عنه گفت: «سوگند به خدا كه‌این كار را نخواهم كرد. » عمربن سعد جنگ با حسین‌رضی الله عنه را به تأخیر انداخت و وقت‌‌گذرانی كرد. زیاد، شَمِربن ذی الجوشن را به سوی او فرستاد و به او گفت: نزد عمربن سعد برو، اگر او پیشروی كرد همراه او بجنگ درغیر این صورت گردنش را بزن و خود به جای او فرمانده باش! حدود سی‌نفر از همراهان ابن سعد كه از اعیان كوفه بودند، وقتی دیدند كه هیچ یك از خواسته‌های حسین پذیرفته نشد، گفتند: فرزندرسول الله صلی الله علیه و سلم سه پیشنهاد عرضه كرد و شما یكی از آنها را هم نـپذیرفتید، همراهی با شـما جـایز نیست. سـپس به حسـین‌پیوستند و هـمراه او جنگیدند. در میدان كربلا هنگامی كه حضرت حسین‌رضی الله عنه به كربلا رسید، پرسید: اسم این سرزمین چیست؟ گفتند: كربلا، فرمود: «آری، كرب (غم)و بلا». ابن زیاد به ابن سعد فرمان داد تا آب را بر روی حضرت حسین‌رضی الله عنه ببندند، حضرت حسین‌رضی الله عنه خطاب به یارانش در حالی‌كه شمشیرهای خود را حمایل كرده بودند فرمود: آب بردارید و اسب‌های خود و اسب‌های دشمن را سیراب كنید. و نماز ظهر رابا آنان خواند. ابن سعد، شَمِر بن ذی الجوشن را به فرماندهی پیاده نظام منصوب كرد، شب پنجشنبه نهم محرم، به حسین و یارانش‌تاختند. حسین در آن شب به اهل بیتش سفارش‌هایی كرد و برای یارانش خطبه‌ای ایراد نمود و فرمود:«شما اختیار دارید بروید و مرا تنها بگذارید؛ زیرا دشمن مرا می‌خواهد.» برادران، پسران و برادرزادگان وی عرض کردند:«خدا هرگز روزی را نیاورد كه پس‌از تو زنده بمانیم.» فرزندان عقیل گفتند: «خود و اموال و خویشان خود را فدایت خواهیم كرد، بعد از شما زندگی برای ما تلخ و ناگوار خواهد بود.» حضرت حسین‌رضی الله عنه روز جمعه و بنا به روایتی روز شنبه دهم محرم، نماز صبح را با یاران خود كه سی و دو سوار و چهل پیاده بودند، خواند و سپس بر اسب خود سوار شد و قرآن را پیش روی خود قرار داد. پسرش، علی بن حسین (زین‌العابدین) نیز كه ضعیف و بیمار بود، در جنگ شركت كرد. حسین نزدیك سپاه دشمن رفت و آنها را از نسب، مقام و مرتبت وفضایل خویش آگاه ساخت و فرمود«من فرزند دختر پیامبر شما هستم. به خود آیید و از خویشتن بپرسید كه آیا برای شما رواست كه فردی چون مرا بكشید؟..» در این هنگام حرّبن یزید ریاحی به اسب خود نهیب زد و به حضرت حسین پیوست و در ركاب او جنگید تا كشته شد. شمربن ذی‌الجوشن به یاران حسین‌رضی الله عنه حمله برد، آنان مردانه در برابر او ایستادگی كردند. حسین‌رضی الله عنه برای آنان دعای‌خیر می‌كرد و می‌فرمود:«خداوند بهترین پاداش پرهیزگاران را به شما عنایت كند!» یاران حضرت حسین تا پای جان جنگیدند، بسیاری از برادران حسین بن علی رضی‌الله‌عنهما به شهادت رسیدند. "شمر" فریاد برآورد كه؛ منتظر چه هستید؟ او-حسین- را بكشید. "زرعه بن شریك تمیمی" پیش‌رفت و با شمشیر به شانه مبارکش ضربه‌ای وارد کرد، سپس "سنان بن انس نخعی" جلو رفت و ابتدا ایشان را با نیزه مورد ضربه قرار داد و سپس از اسب فرود آمد و سر مبارک حضرت حسین را از تن جدا كرد. ابومخنف به نقل از جعفربن محمد می‌گوید:« هنگامی که حضرت حسین رضی‌الله‌عنه به شهادت رسید سی و سه زخم‌ِ نیزه و سی و چهار ضربه شمشیر بر بدن مبارکش ظاهر». بنابر قول مشهور مورخین تعداد كسانی كه با حضرت حسین‌رضی الله عنه در كربلا شهید شدند هفتاد و دو نفر بودند. از محمّدبن حنفیه نقل شده است كه:«هفده نفر از نسل حضرت فاطمه رضی الله عنها ب ه همراه حضرت حسین رضی‌الله‌عنه به شهادت رسیدند. » حضرت حسین‌رضی الله عنه روز جمعه دهم محرم سال شصت و یكم هجری به شهادت رسید. در آن هنگام عمر ایشان پنجاه وچهار سال و شش ماه و پانزده روز بود. در حضور یزید هشام می‌گوید: هنگامی كه سر حضرت حسین‌رضی الله عنه به نزد یزید آورده شد، چشمان یزید پر از اشك شد و گفت: من بدون‌قتل حسین از شما راضی بودم، خدا پسر سمیه را لعنت كند! به خدا اگر من همراه او- حسین- بودم او را می‌بخشیدم. یكی از غلامان آزاد شده‌ی معاویه می‌گوید: «هنگامی که سر حضرت حسین رضی‌الله‌عنه در مقابل یزید گذاشته شد، دیدم كه گریه می‌كند و می‌گوید: اگر میان او و ابن زیاد نسب و پیوندی بود، چنین نمی‌كرد. زنان و همراهان بازمانده‌ی حضرت حسین را نزد یزید بردند، یزید ابتدا با خشونت برخورد كرد، اما دیری نگذشت كه‌رفتار خود را تغییر داد و با مهربانی پیش آمد و آنها را نزد اهل بیت خود برد و آنان را گرامی داشت و سپس به مدینه فرستاد. واقعه‌ی حرّه و مرگ یزید داستان حرّه در سال 63هـ رخ داد، این حادثه لكّه‌ی ننگی است بر پیشانی تاریخ صدر اسلام. زیرا یزید به مسلم بن‌عقبه اجازه داد كه به مدت سه روز شهر مدینه را مورد هرگونه غارت و تاراج قرار دهد. ابن كثیر در مورد این قضیه می‌گوید:«در این سه روز به قدری فساد و خراب‌كاری در شهر نبوی صورت گرفت كه از حد و مرز خارج است. یزید می‌خواست سلطه و قدرت خود را مستحكم كند و بدون منازع و مخالف حكومت كند، اما پوزه‌اش به خاك مالیده شد و خداوند او را ناكام‌گردانید. » یزید بعد از آن زیاد زنده نماند و از حكومت بیش از چهار سال بهره نبرد و در چهاردهم ربیع‌الاول سال 64 هجری قمری در گذشت. با مرگ یزید، حكومت آل ابوسفیان پایان یافت و به بنی مروان بن حكم منتقل شد و در میان آنها دست به دست گشت تا این كه به بنی‌عبّاس رسید. خداوند مالك حكومت‌هاست، اوست كه به هر كس بخواهد حكومت می‌بخشد و از هر كس‌بخواهد حكومت را می‌گیرد. هر كس را بخواهد عزّت می‌دهد و هر كس را بخواهد ذلیل می‌كند. |
|
|
|
|
بخش اصلی
موضوعات سايت
خطبه و سخنرانی (95)
دروس صوتی (1)
کلاس تفسیر شیخ خطیبی (5)
بروشور (2)
معاونت قرآنی (28)
معاونت اجتماعی (79)
معاونت علمی (68)
مدرسه حج روحانیون (37)
مجموعه تصاویر آموزشی (13)
مجموعه قواعد فقهی (2)
معادشناسی (22)
کتابخانه (51)
آشنایی با مساجد جهان (72)
اناشید اسلامی (191)
مسابقه پیامکی (34)
دانشنامه جزیره قشم (48)
خبرها (628)
نماهنگ (26)
نرم افزار شیخان (15)
آشنایی با ادیان و فرقه ها (23)
قصه های قرآنی (46)
اهل بیت رسول (17)
احادیث روزانه (316)
صحابه و صحابیات رسول (82)
مجله شیخان (121)
پرسش و پاسخ (12)
دیوان علامه اسماعیل (5)
سیمای بزرگان (31)
آلبوم عکس (137)
مشاهیر اهل سنت جنوب (22)
مقالات (470)
خطبه و سخنرانی (95)
دروس صوتی (1)
کلاس تفسیر شیخ خطیبی (5)
بروشور (2)
معاونت قرآنی (28)
معاونت اجتماعی (79)
معاونت علمی (68)
مدرسه حج روحانیون (37)
مجموعه تصاویر آموزشی (13)
مجموعه قواعد فقهی (2)
معادشناسی (22)
کتابخانه (51)
آشنایی با مساجد جهان (72)
اناشید اسلامی (191)
مسابقه پیامکی (34)
دانشنامه جزیره قشم (48)
خبرها (628)
نماهنگ (26)
نرم افزار شیخان (15)
آشنایی با ادیان و فرقه ها (23)
قصه های قرآنی (46)
اهل بیت رسول (17)
احادیث روزانه (316)
صحابه و صحابیات رسول (82)
مجله شیخان (121)
پرسش و پاسخ (12)
دیوان علامه اسماعیل (5)
سیمای بزرگان (31)
آلبوم عکس (137)
مشاهیر اهل سنت جنوب (22)
مقالات (470) نظرسنجی
| نظرشما در مورد سایت؟ |
آمار بازدیدکنندگان
جستجو در سایت
| |
