مولوی عبدالحمید در مورد تاریخچه مسجد مکی زاهدان می گوید: زمانی‌که مدرسه در مکان فعلی آغاز به‌کار کرد، مدتی ما در یکی از اتاق‌های مدرسه نماز اقامه می‌کردیم. در بهار و تابستان و روزهایی که هوا مناسب بود در فضای باز روی شن‌ها و زمینی هموار نماز می‌خواندیم. در آن روزها تعداد مقتدی‌ها اندک بود. به‌مرور که خانه‌های اطراف مدرسه بیشتر شد به تعداد نمازگزاران نیز افزوده شد. در این وقت ما به فکر تأسیس مسجدی کنار مدرسه افتادیم. این شد که ما این زمین را برای تأسیس مسجد در نظر گرفتیم و افراد صالحی که زمین در اختیار داشتند، آن‌را به ما واگذار کردند.


در آن زمان خیابان خیامی در کنار این زمین وجود نداشت، ولی در نقشه شهری این خیابان تعریف شده بود. حضرت مولانا همت کردند و زمین نسبتاً وسیعی برای مسجد در نظر گرفتند. اطراف زمین مسجد، زمین‌های خالی وجود داشت و ساخت‌وسازی نشده بود. افرادی هم که آن زمین‌ها را در اختیار داشتند با کمال میل اجازه می‌دادند که ما آنها را به زمین مسجد اضافه کنیم، اما گفتیم همین زمین خودش دنیایی است و‌ نیازی نیست که زمین‌های اطراف را اضافه کنیم.


بنیاد اولیه مسجد در زمینی به مساحت 600 مترمربع گذاشته شد. جالب این‌که وقتی مردم آمدند و خط‌هایی را که برای پی‌کنی روی زمین کشیده شده بود، دیدند، تعجب کردند و گفتند: این‌ها می‌خواهند در این زمین چه‌کار کنند؟! علت تعجب آنها هم این بود که در آن زمان در زاهدان مسجدی که مساحت آن 600 مترمربع باشد وجود نداشت. اما حضرت مولانا همیشه بلندهمت و آینده‌نگر بود. به‌هرحال این مسجد ساخته شد و درواقع خداوند متعال آن را ساخت و به پایه تکمیل رساند.


بنای اولیه مسجد ساده و معمولی بود و همان بنّایی که ده اتاق مدرسه را ساخته بود، ساختمان مسجد را نیز وی ساخت. پس از مدتی تقریباً در سال‌های 1357 و 58، معماری از پاکستان دعوت شد و دو مناره و محراب مسجد با الهام از معماری مساجد هند و پاکستان ساخته شد.


زمانی که ساختمان مسجدجامع عزیزیه را به‌علت کمبود جا و به منظور توسعه بیشتر تخریب کردیم، نماز جمعه در سال 1365 به مسجد مکی منتقل شد.


به‌مرور که تعداد نمازگزاران و شرکت‌کنندگان در نمازجمعه بیشتر شد، ابتدا از طرف قبله و پس از آن از طرف شمال و جنوب ساختمان مسجد را توسعه دادیم. تا این‌که مساحت آن به چیزی بیش از 2000 مترمربع رسید. بعدها که با کمبود جا مواجه شدیم در صحن مسجد با سازه‌های فلزی سایبان درست کردیم. در ادامه نیز با کمبود جا مواجه شدیم که مجبور شدیم منازل واقع در قسمت شرق مسجد را خریداری کنیم و به‌صورت خیلی جدی پروژه توسعه مسجد را دنبال کنیم. تقریباً هفت باب منزل خریداری و آنها را تخریب کردیم و زمین‌ آنها را به مسجد افزودیم. به‌یاد دارم آخرین منزل را به قیمت گزافی در آن روزها خریداری کردیم. این قسمت از پروژه که تقریباً به نتیجه رسید، به فکر اجرای پروژه تکمیلی و نهایی افتادیم و زمین‌های سمت قبله مسجد را تا جایی‌که امکان داشت خریداری کردیم. در این زمان قیمت زمین خیلی بالا رفته بود. بدین‌ترتیب یک بلوک کامل با مساحت یک هکتار در حد فاصل خیابان توحید تا خیابان رازی به موازات خیابان خیام، در محدوده مسجد جامع مکی زاهدان قرار گرفت و در سه طبقه با سی‌هزار زیربنا ساخته شد.


در مورد انتخاب نام «مکّی» برای این مسجدجامع ،زمانی که این مسجد در حال ساخت بود، تصمیم گرفته شد که منزل حضرت مولانا از کنار مسجد نور در خیابان فعلی رزمجومقدم، به مکانی نزدیک مدرسه منتقل شود. در مکانی که هم‌اکنون مسجد مدنی واقع است یکی از مقتدیان و ارادتمندان حضرت مولانا قطعه زمینی را برای بنای مسجد و زمینی را برای بنای منزل در اختیار ایشان گذاشت. حضرت مولانا مسجدی را آنجا ساخت و نام آن را مسجد مدنی گذاشت و این مسجد را مسجد مکّی نامید.


در واقع نامگذاری این دو مسجد با الهام از نام دو شهر مقدس مکه و مدینه انجام گرفت. تعلق خاطری که حضرت مولانا عبدالعزیز با حرمین شریفین داشت باعث انتخاب این نام‌ها برای این دو مسجد شد.